Mensen van bij Ons - Interview deel 2

Dit is deel 2 van het interview van "Mensen van bij Ons" :

13 juni 2010

En dan kwam het uur van de waarheid: zondag 13 juni. Samen met Herman brachten we onze stem uit en dan in de namiddag de eerste uitslagen volgen op tv. Van bij de eerste resultaten bleek dat de peilingen dit maal klopten: de N-VA ging inderdaad scoren.

In de namiddag hadden we afgesproken met de Zeelse bestuursploeg in ons lokaal en tegen halfzes vertrok ik naar Brussel, gaat Miranda verder. We hebben die dag een stukje geschiedenis geschreven. Het was een euforie, een roes waaruit onze partij ontwaakte. Het mooiste moment was ongetwijfeld den entree van Bart De Wever. Ik ben echt blij dat ik dat kon meemaken, zegt ze. Tegen negen uur zakten alle Oost-Vlaamse kandidaten af naar de handelsbeurs in Gent. N-VA haalde op dat moment 7 zetels in onze provincie. Later op de avond bleken het er maar zes te zijn.

En dan heb ik de spannendste uren van mijn leven beleefd, vertelt Miranda. Voor de zesde zetel ging het tussen lijstduwer Lieven Dehandschutter en mij. Nagelbijtend volgde je de uitslagen via het internet en soms stond mijn naam vetjes, den weer deze van Lieven. Om twee uur ’s nachts had hij 73 stemmen meer. Er ontbrak nog één bureau uit Gent en dan zou het verdict vallen. De hoop had ik toen nog niet opgegeven. Mijn zoons hadden hun uiterste best gedaan om voor mij campagne te voeren in Gent, dus bleef ik dat sprankeltje hoop koesteren. Om twee uur gingen we naar bed en om zes uur ’s morgens zag dochter Irmgard dat mama’s naam in het vet stond op de site van Binnenlandse Zaken.



Rond halfacht was er al telefoon van Radio 2, TV-Oost, Het Nieuwsblad, De Gentenaar. Het werd een hectische dag. Zeker toen er rond de middag een telefoontje kwam van N-VA-nationaal dat er problemen waren met de telling van het laatste bureau. Er bleek een handtekening te ontbreken op een van de formulieren. Spanning in het kwadraat, dat kan ik je verzekeren, zegt Miranda. Uiteindelijk las ze pas op dinsdag op de website dat ze daadwerkelijk verkozen was. Felicitaties, telefoontjes, sms’jes, bloemen… ’t Was de eerste dagen heel plezant en echt een ontlading na zo’n stressy periode.

Het eerste dat Miranda moest doen was bij de VDAB politiek verlof nemen. Cumuleren kan daar niet. Op 5 juli heeft ze er haar laatst dag gewerkt. Ze had het graag gecombineerd maar ze heeft wel de zekerheid dat ze altijd terug kan naar haar vertrouwde werkplek. Nu krijgt ze haar wedde van Kamerlid. Ik krijg nu het statuut van een zelfstandige, vervolgt Miranda, en een derde van wat ik verdien, moet ik afdragen aan de sociale zekerheid. Ik moet daarnaast ook een bepaald percentage afdragen aan de partij en ook mijn bureau in het parlement moet ik zelf inrichten voor mezelf en mijn persoonlijke medewerker.




En dan komt nu de sprong in het onbekende: het werk van een volksvertegenwoordiger. Binnen de partij is het al uitgemaakt dat ze effectief lid is van de commissie sociale zaken en plaatsvervangend lid in de commissies justitie en defensie. De N-VA verwacht dat haar Kamerleden effectief aanwezig zijn in het parlement. De plenaire zitting is op donderdag, het partijbestuur op maandag en commissies vallen doorgaans op dinsdag, woensdag en vrijdag.

Een beeld op de Kamer

Binnen de partij heeft Miranda en haar collega’s de laatste maanden al heel wat opleiding gekregen. Een zomeruniversiteit heet dat in de wandelgangen. De nieuwbakken parlementsleden werden diets gemaakt hoe je een parlementaire vraag stelt, hoe je een wetsvoorstel indient ... kortom een snelcursus hoe alles reilt en zeilt in het groene halfrond. Miranda is wel blij dat ze niet alleen is. Het feit dat er zoveel nieuwkomers zijn, maakt het er makkelijker op. Ze vinden steun bij elkaar. En dat is nodig ook. Je weg vinden van bibliotheek tot personeelsdossier, het brengt wel een stuk onzekerheid met zich mee. Maar Miranda kennende, zal haar dat wel lukken.

En nu is het nog een beetje afwachten. In de loop van september wordt mijn persoonlijke medewerker aangesteld. Ieder Kamerlid heeft recht op zo iemand. In het totaal mag N-VA 84 mensen aanwerven. Dit gebeurt met hulp van een selectiebureau dat op zoek gaat naar mensen met een inhoudelijke bagage afhankelijk van de commissie van het Kamerlid. En dan kan het parlement aan het werk. Tenminste als er een regering gevonden wordt en dat is nog een ander paar mouwen. “Nil Volentibus Arduum, N-V-A, de afkorting N-V-A staat vanavond voor Nil Volentibus Arduum. Voor zij die willen is niets onmogelijk” zei Bart De Wever op 13 juni maar ik begin er stilletjes aan serieus aan te twijfelen of het onmogelijke mogelijk kan worden in ons Belgenlandje.

Swat, we zullen zien en Miranda houdt op dit punt, zoals een goed politicus in deze dagen betaamt, de lippen op elkaar. Miranda is 51 en is verdomd blij met haar nieuwe opdracht. Een unieke kans om eens iets anders te doen, een opportuniteit die ze met haar beide handen wil aangrijpen om er iets van te maken. De zelfverzekerdheid loopt van haar af. Het is haar gegund. Ze is overtuigd van het programma van haar partij en wil samen met anderen de verkiezingsslogan van de N-VA ‘Denken, durven, doen’ waar maken.



Ondertussen komt ook de papierenwinkel op gang. Iedere dag trakteert de posbode haar op uitnodigingen, verslagen, wetsvoorstellen… Aan papier dus geen gebrek. Miranda bekijkt het heel selectief en focust enkel op de zaken die haar commissie aanbelangen. En ook haar agenda begin stilletjes aan dicht te slibben, maar dat is nu eenmaal eigen aan politici.

Haar verhaal zit erop. De koffie is klaar en Miranda serveert -chauvinistisch als ze is- er ook nog een stukje Zeelse vlaai bij. Hoe ze die nieuw job gaat combineren met een gezin met vier kinderen, vraag ik haar nog. O, lacht ze, dat valt best mee. Mijn kinderen zijn jongvolwassenen die een grote zelfstandigheid hebben en mits wat planning en afspraken binnen het gezin moet dat best lukken. Mijn man, Herman, is enorm geboeid door politiek en op dat vlak vind ik dus thuis altijd een klankbord. En de hobby’s & de vrije tijd, vraag ik tot slot. Ze zucht even. Ik ben me ervan bewust, zegt ze, dat ik minder vrije tijd zal hebben.

Joggen schermen (Degencentrum Reynaerdeh) zijn twee sporten die me nauw aan het hart liggen en ik hoop dat ik daar af en toe nog wat tijd voor vind. Het zelfde geldt voor een avondje naar de film, een tof concert of een goed boek. Het is duidelijk dat ze toch wat zal moeten snoeien in al die leuke dingen. Met haar nieuw mandaat moest ze ook ontslag nemen in de raad van bestuur van Jeugdcentrum Juvenes. Tien jaar lang was ze secretaris van de raad van bestuur. Maar vermits Juvenes apolitiek wil zijn, moet ze jammer genoeg dit engagement vaarwel zeggen. En last but not least hebben we ook nog een grote familie en vriendenkring. Regelmatig is er wel iets te doen of te vieren ... Het zal in de toekomst niet makkelijk worden om dat alles vlotjes te combineren, voegt ze er aan toe. En... gewoon eens een avondje thuis, ik vermoed dat ik dat in de toekomst meer en meer ga waarderen.

Ik neem afscheid van Miranda. Het is duidelijk dat 13 juni een mijlpaal is in haar leven. Onverwacht mevrouw de volksvertegenwoordiger worden is een hele uitdaging. Een bal die in haar kamp ligt. Denken en durven zijn twee werkwoorden die ze zeker al vervoegd heeft, nu is ‘doen’ aan de beurt! Succes, Miranda !

Bedankt voor de koffie, de Zeelse vlaai en de (h)eerlijke Babbel !

mark
12.09.2010

P.S.: Miranda is bereikbaar:
Cesar Meeusstraat 14 Zele
0497.94.71.38
miranda.vaneetvelde(at)telenet.be
of miranda.vaneetvelde(at)n-va.be
of mirandavaneetvelde@dekamer.be