Mensen van bij Ons - interview

Een prettig interview door "Mensen van bij Ons"

Miranda Van Eetvelde
Kersvers in de Kamer

Voor de verkiezingen van 13 juni vonden slechts twee Zelenaars een plaatsje op de lijsten van Kamer en Senaat. Maria Verheirstraeten voor de CD&V en Miranda Van Eetvelde voor de N-VA. Maria stond op de achttiende plaats en was quasi zeker dat ze geen zitje zou bemachtigen in het groene halfrond. Voor Miranda lagen de kaarten enigszins anders.

Oorspronkelijk stond ze op de vijfde plaats maar door het opduiken van het wit konijn van Bart De Wever, Siegfried Bracke, kwam ze op de zesde plaats te staan. Een Kamerzetel zat er enkel in als de peilingen de nagel op de kop sloegen. En voor één keer was dit het geval. De N-VA-Oost-Vlaanderen haalde net geen zeven zetels en wie de zesde verkozene zou worden dat was pas duidelijk op de maandag na de verkiezingen. Miranda wist 105 stemmen meer te halen dan lijstduwer Lieven Dehandschutter en dus mocht zij op 6 juli jl. haar eed gaan afleggen in de Kamer van Volkvertegenwoordigers.

Op 14 juni had ik haar ja-woord voor een babbel al op zak, maar door vakantietoestanden lukte het me pas op het einde van de oogstmaand om mevrouw de volksvertegenwoordigster te strikken voor deze Mensen van Bij Ons.

Miranda Van Eetvelde

Miranda woont in een statig herenhuis in de Cesar Meeusstraat. Ik bel en even later zwaait de groene poort open. Miranda verwelkomt me met een big smile en troont me mee naar het terras. De zomer loopt op haar laatste dagen en dus profiteren we d’r maar van. De klassieke vraag wuif ik nog even weg en stel voor dat we eerst het interview doen. Dat vormt geen probleem. Babbelen ook niet. Miranda heeft iets van een spraakwaterval. Je krijgt er omzeggens geen speld tussen…

Ze zag het levenslicht op 24 september 1959. Haar roots liggen op de Heikant. Vader Georges Van Eetvelde en moeder Christiane De Meirsman hebben zes kinderen: Marleen (1950), Nicole (1952), Peter (1958), Miranda (1959), Jo (1960) en Hildegard (1963). In een gezin van zes was er altijd ambiance. Na de universiteit van de Heikant trok ze naar de Kouter en volgde de handel. Die maakte ze af in Dendermonde voor de laatste twee jaren en daarna zocht ze werk. Dat vond ze onmiddellijk in een klinisch labo in Dendermonde. Na vier jaar solliciteerde ze bij de toenmalige RVA (nu VDAB) en met succes. Eerst als opsteller, later als onderbureauchef. Enkele jaren later nam ze deel aan examens voor arbeidsbemiddelaar. Ook hier slaagde ze moeiteloos en na een kleine ronde van Vlaanderen (Antwerpen, Kalmthout, Wetteren, Gent) vond ze uiteindelijk haar vaste stek als vaccatureconsulente in Dendermonde.

Haar taak te matchen tussen werkgevers en werkzoekenden. Ze werkte vooral op vraag van werkgevers en zocht tussen de werkzoekenden naar de geschiktste kandidaat voor de job. De sectoren waarin ze actief was, waren heel verscheiden: onderwijs, metaal, hout, bouw, textiel, grafisch, verzorging, papier en karton ... Het leuke aan de job, zegt Miranda, is dat ik veel contact had met mensen, zowel werkgevers als werkzoekenden hoewel het persoonlijk contact wel verminderde met de intrede van heel de digitale technologie. Telefoon, sms en e-mail werden de communicatiemiddelen bij uitstek. Ook had ik veel variatie, voegt ze er aan toe. Naast heel de papieren winkel kwam ik vaak in bedrijven en kreeg ik daadwerkelijk zicht op de concrete situatie binnen bedrijven.


Miranda is getrouwd met Herman Van Driessche, advocaat en gemeenteraadslid voor N-VA. In juni moesten ze normaal hun zilveren jubileum vieren maar door al die perikelen rond de verkiezingen zijn ze dit rats vergeten te vieren. Ze hebben samen vier kinderen. Lothar is pas afgestudeerd als master in de rechten, Dagmar zit in zijn eerste jaar industrieel ingenieur, Irmgard doet haar laatste jaar kunsthumaniora (architecturale binnenhuiskunst) en de benjamin van het gezin Adelind doet haar vierde jaar Latijnse.

POLITIEK

Politiek gezien heeft Miranda geen Vlaams-nationale roots, als ik het zo mag zeggen. Ik kom eigenlijk uit een CVP-familie, bekent ze. Mijn nonkel Cesar (Van Lysebettens) heeft jaren in de gemeenteraad gezeteld voor de toenmalige CVP. Dat Vlaamse bewustzijn is pas ontloken toen ik bij de scouts, ik was toen 17, via een Vlaamsgezinde scoutsleider ging stappen in de Voer om te protesteren tegen Happart. Daarna leerde ik Herman kennen en hij vulde perfect mijn Vlaamsgezindheid aan. Voortaan deelden wij eensgezind deze Vlaamse voorliefde. Herman komt uit een echt Volksunienest.

Zijn vader Clovis was één van de stichters van de Volksunie in Zele en Herman heeft heel het Vlaamse gedachtegoed als het ware met de paplepel meegekregen. De nationale politiek is iets wat hem altijd al heeft geïnteresseerd. Plaatselijk zetelde hij al in de OCMW-raad voor de ZB en momenteel zetelt hij voor N-VA in de gemeenteraad. Echt actief was Miranda vroeger niet in de politiek. Ik had een job, ik had vier kinderen en twee man uit één gezin in de politiek, dat kon in die tijd echt niet, verduidelijkt ze. Alles veranderde toen in 2006 de CD&V een kartel sloot met de N-VA. Voor de verkiezing van gemeente- en provincieraad trokken ze met één lijst naar de kiezer. N-VA had op dat moment nood aan vrouwen en dus belandde Miranda op de derde plaats voor de provincie. Maria Verheirstraeten was toen lijsttrekker. Ze behaalde 1500 stemmen





De kogel was door de kerk, zoveel was duidelijk. Politiek was niet langer iets dat ze van op afstand volgde. In het plaatselijk bestuur van N-VA werd ze secretaris en ze werd ook verkozen in het arrondissementeel bestuur waar ze communicatieverantwoordelijke is. Het treintje was aan het bollen. Voor de parlementsverkiezingen van 2007 paste ze voor de lijst, maar voor de verkiezingen van het Vlaams parlement in 2009 kreeg ze de vierde plaats op de N-VA-lijst (het kartel met CD&V was intussen al opgedoekt). N-VA haalde toen in Oost-Vlaanderen net geen vier zetels. Maar Miranda was erg in haar nopjes met haar 4409 stemmen.

Ze was intussen vanuit het arrondissementeel bestuur afgevaardigd om in de partijraad te zetelen. De partijraad is een bijeenkomst van bestuursleden uit alle Vlaamse arrondissementen. Het telt zo’n 150 leden die iedere tweede zaterdag van de maand samenkomen. Sinds haar verkiezing tot volksvertegenwoordiger maakt ze ook deel uit van het partijbestuur dat naast de voorzitter gevormd wordt door de 27 Kamerleden, de 14 senatoren, de 16 vertegenwoordigers in het Vlaams parlement en de directeurs, de woordvoerders en de commerciële verantwoordelijken. Het partijbestuur vergadert in principe op maandag.

2010 leek een rustig jaar te worden. Eens een jaar zonder verkiezingen had Miranda zich laten ontvallen. Niets was minder waar! Toen Open VLD de stekker uit trok, waren nieuwe verkiezingen onvermijdelijk.



Veel tijd voor overleg en planning was er niet, vertelt Miranda. Als je dat van nabij meemaakt, schrik je er echt van wat er allemaal bij komt kijken. Het moeilijkste is en blijft de samenstelling van de lijsten. Dat gebeurt op het niveau van het arrondissement, de provincie en uiteindelijk worden nationaal de knopen doorgehakt. Veel gelobby, veel gesjacher ... Het verliep overal net comme il faut, bekent Miranda en soms zijn dat wel eens vergaderingen met de nodige vonken en vuurwerk. Ik kan daar niet goed tegen, zucht ze, en gelukkig is me dat bespaard gebleven. Ik werd vanuit het arrondissement voorgedragen en ik kreeg de vijfde plaats op de Kamerlijst. De vijfde plaats was geen verkiesbare plaats, eerder een strijdplaats. Enkele dagen later pakte Bart De Wever uit met Siegfried Bracke en moest Miranda noodgedwongen verhuizen naar de zesde plaats. De kans dat ze een zetel zou veroveren werd erg klein tenzij men de peilingen mocht geloven ...



De verkiezingsmolen begon toen op volle toeren te draaien: fotosessies, affiches, folders, kaartjes, flyers, stickers, banners ... Veel is niet genoeg om je ei kwijt te geraken. Maar overdrijven mag niet. Er is een budget per arrondissement en het is raadzaam deze limiet niet te overschrijden. 400 Affiches heeft Miranda verspreid. Onze bestuursploeg in Zele is erg klein en toch zijn we erin geslaagd een Kamerzetel te veroveren en de N-VA op de kaart te zetten in Zele.

En dan het noodzakelijk kwaad, zucht Miranda, de hort op! Vanuit het arrondissement en de provincie worden activiteiten aangekondigd. Miranda sprak dan af met andere kandidaten om samen op bepaalde plaatsen campagne te voeren. Zo deed ze markten in Gent, Sint-Niklaas, Aalst, Lebbeke … In die kleine maand tijd zijn heel wat gemeentes van onze provincie de revue gepasseerd. Ik doe dat echt niet graag, bekent Miranda, het is iedere keer een drempel waar je over moet. Het mooiste moment van heel de campagne was ongetwijfeld samen met Siegfried Bracke rondlopen op Roparun. Dat was een ongelooflijk succes, glundert ze nu vier maand later. Het stond in de sterren geschreven dat de N-VA ging scoren, maar het was toch nog afwachten. Iedere dag folders bussen, een avond hier, een samenkomst daar ... De campagne was kort maar krachtig en, vertelt Miranda, ik was kapot toen het 13 juni was.